USA Week 1

De eerste week in de USA zit erop! Het was een week met heel veel nieuwe ervaringen en waarin ik best wel heb moeten wennen hier, maar dat begint nu wel aardig te komen. Ik zal verder gaan met waar ik de vorige keer gebleven was, en dat was maandagavond.

Het plan was dus om dinsdag naar het ziekenhuis te gaan om mee te lopen met dr. Arendt, althans dat was mijn plan. Blijkbaar is er ergens iets verkeerd gecommuniceerd, want dr. Arendts plan was dat ik een aantal residents (orthopeden in opleiding) zou ontmoeten. Uiteindelijk is geen van beiden gebeurd en heb ik drie uur gewacht, waarna ik te horen kregen dat de vrouw die het zou regelen, niet meer op kantoor was. Dat was dus een tegenvaller. Toen ben ik daarna maar weer het centrum van Minneapolis in gegaan en heb ik eten gekocht, waarna ik ’s avonds een lekkere pasta had gemaakt. Woensdag opnieuw naar het ziekenhuis gegaan en de eerste progressie gemaakt, namelijk een eigen bureautje en een officiële personeelsbadge gekregen. Dat was tenminste iets, maar niet echt waarvoor ik gekomen ben natuurlijk. Woensdagavond ben ik eerst met dr. Arendt naar een volleybalwedstrijd van het vrouwelijke universiteitsteam gegaan en ben ik met Steve, één van mijn huisgenoten, en drie van zijn vrienden naar een Irish Pub gegaan hier in de buurt. Was een hele leuke en gezellige avond, dus wat mij betreft voor herhaling vatbaar.

Toen de donderdagochtend weer naar het ziekenhuis en toen ben ik ’s middags mee gaan lopen met één van de fysiotherapeuten. Dat was een hele leuke en leerzame middag. Eindelijk iets waar ik ook iets aan heb en dat echt leuk was! Na die middag ben ik met Steve naar een grote supermarkt geweest om boodschappen te gaan doen. Hij heeft een auto, net als een aantal andere huisgenoten hier, dus dat was handig. Want de grote supermarkten hier zijn allemaal een eindje weg uit het centrum.

Voor vrijdag stond in eerste instantie een dag op de OK op de planning, maar in die plannen was donderdagochtend al verandering gebracht.
Vrijdag en zaterdag zou namelijk de Twin Cities Sports Medicine Conference gehouden worden. Een congres dat ieder jaar gehouden wordt in het weekend van de Twin Cities Marathon. En daar mocht ik ook heen, dus dat lijkt dr. Arendt, en mij, een leuk idee. Uiteindelijk bleek het ook een heel leuk congres te zijn. Het werd gehouden in een hotel in St. Paul (samen met Minneapolis de Twin Cities), dus het was wel een stukje rijden. De eerste dag bestond uit een soort colleges in de ochtend en workshops in de middag. Alles had te maken met sport en geneeskunde, dus denk aan botbreuken, bewegingspatronen, hitteberoerte en dat soort dingen. Dus dit was uiteindelijk ook een hele leuke dag. Na het congres ben ik nog naar het huis van dr. Arendt gegaan, want ik zou een fiets van haar kunnen krijgen, maar die moest nog wat rijklaar gemaakt worden, dus daar ben ik toen nog mee begonnen. Maar ze moest ook weer op tijd weg, dus dat heb ik niet af kunnen maken toen.

Zaterdagochtend was de tweede dag van de conferentie. De colleges waren nu iets minder interessant dan de dag daarvoor, maar de laatste twee waren juist wel weer heel leuk. Na het congres alweer naar het huis van dr. Arendt gegaan om de fiets verder rijklaar te maken. Uiteindelijk viel het wel mee, alleen de ketting schoon gemaakt, zadel vast gezet en banden opgeblazen en klaar! Dus nu heb ik ook mijn eigen fiets hier, wat heel erg prettig is kan ik jullie vertellen. En die heb ik toen meteen in gebruik genomen om naar huis te fietsen, was een mooie tocht langs de Mississippi. Zaterdagavond kon ik zowel naar een volleybalwedstrijd als naar een ijshockeywedstrijd. Omdat ik al naar volleybal geweest was, leek ijshockey me leuker. Daar kon ik heen met een fysiotherapeute en haar man, dochtertje en broer. We zijn eerst even in een burgertentje gaan eten, daarna op straat nog een ticket gekocht voor mij en toen naar de wedstrijd gegaan. Ik begreep dat Minnesota een heel goed team heeft, dat bleek ook wel uit de uitslag, 7-0 winst. Normaal is het verschil niet zo groot, maar dit was ook een oefenwedstrijd tegen een tegenstander die niet zo heel goed was. Maar leuk om zo’n wedstrijd te zien, ook weer een hele mooie sfeer in het stadion!

En vandaag was dan echt de Twin Cities Marathon. De start was om 8.00 uur, maar ik was niet van plan om er dan al uit te gaan. Ik had bedacht om 10.00 uur te starten met de route, en dan de route af te fietsen. Dan zou ik vanzelf een keer de lopers tegenkomen. De route was heel mooi, ging langs vier meren in de stad en de stad heeft nu ook één van zijn mooiste jasjes aan, alle bomen hebben namelijk heel mooie herfstkleuren hier. Het duurde nog langer dan ik dacht, maar op het punt van ik denk ongeveer 20 mijl (32 km) kwam ik de laatste (voor mij eerste) lopers tegen. Toen ben ik de rest van het parcours tot de finish af gefietst. Het is hier echt een heel groot evenement, dus er waren erg veel lopers en toeschouwers. Ook enorm veel aanmoedigingen vanaf de zijlijn. Iedereen is aan het roepen en heeft een soort koeienbel waarmee ze geluid maken en er staan bandjes en dj’s en vanalles, mooi om te zien! De marathon staat ook bekend als degene met het mooiste parcours van de VS, en dat kan ik me heel goed voorstellen na vandaag.

En nu ben ik, zoals waarschijnlijk heel veel Amerikanen, American Football aan het kijken met Steve. Ik heb het idee dat ik het principe en de regels langzaam aan een beetje begin te snappen, net zoals met ijshockey gisteren. Ieder geval leuk om zo een beetje van de Amerikaanse bezigheden mee te krijgen!

Ik ben benieuwd wat me komende week te wachten staat. Ik zeg het maar niet meer met 100% zekerheid, maar het plan is dat ik morgen mee ga naar de OK met dr. Arendt, ik hoop dat het doorgaat, want dat lijkt me heel leuk in ieder geval! Verder hoop ik deze week te kunnen starten met enkele kleine onderzoeksprojectjes. We zullen zien, jullie horen het wel weer van me!

Kind regards!